03 Januari 1987,
Een blijde gebeurtenis. Mijn eerste kindje wordt geboren, een zoon.
Na dagen van heen en weer karren naar het ziekenhuis, is het dan eindelijk zover.
Angsten uitgestaan, daar het niet zo gemakkelijk ging als verwacht. Het was midden in de nacht (precieze tijdstip weet ik niet meer).
De gynaecologe moest er met een zuignap aan te pas komen om hem eruit te trekken, een broeder moest het hartje in de gaten houden.
PANIEK, het hartslagje verminderde in sneltreinvaart van 68 naar 34 slagen, pfffffffff, broeder bleek er met het apparaatje naast te zitten, dat was een schrik moment.
Gynaecologe is anderhalf uur bezig geweest met trekken. Uiteindelijk kwam het hoofdje naar buiten en alles was in orde, op een punthoofdje na dan, vanwege de zuignap.
Zijn naam, Jimmy, Wilhelmus, Alexander, roepnaam Jimmy.
Zijn moeder was gek van voetbal, dus als vierjarig jongetje liep hij al over het voetbalveld heen bij de voetbalvereniging in Rozenburg(Z-H).
Op 12 jarige leeftijd mocht hij een proeftraining doen bij Feyenoord, helaas kwam hij hier niet doorheen, vanwege zijn verlegen houding.
Was ik trots op mijn zoon???? Ja zeker wel, echter pa ging zelden of nooit mee, daar deze niets om voetbal gaf en nog steeds niets om geeft.
De drank, ja daar gaf pa meer om, ook de keren dat pa wel meeging, zat hij na 10 minuten kijken in de kantine aan de bier.
Mijn zoon waar ik zo trots op was toen die geboren werd en nog steeds trots op ben, als ik eerlijk naar mezelf ben, heeft maar één ding van zijn vader mee gekregen, namelijk het drink gedrag, dag in, dag uit.
Vandaag word hij 27 jaar. Ik heb hem 7 jaar niet meer gezien. De laatste keer dat ik hem zag, voeg hij aan mij hoe ik over dealen van softdrugs dacht. Ik ben altijd tegen drugs geweest, dus mijn antwoord was vrij simpel. Of hij ooit gedeald heeft, weet ik niet, weet alleen dat hij dronk en blowde.
Via zijn zusjes weet ik dat hij momenteel bij zijn moeder woont en dat hij onder behandeling is van de zorgverlening.
In Afrika vroeg de counselor aan mij om een 'onverzonden' brief te schrijven naar hem. Mijn antwoord hierop was, dat als ik een brief schrijf, ik deze ook zou versturen en dat het iets moet zijn waar mijn gevoel in zat en niet zomaar een brief. Ik moest daar gevoelsmatig klaar voor zijn en wilde dit niet doen als opdracht van een counselor.
De brief heb ik geschreven, met tranen in mijn ogen, het verleden kwam naar boven en je kijkt er nuchter anders tegenaan. Daar ik geen adres van mijn ex heb en dacht dat mijn zoon nog in Groningen woonde, waar ik ook geen adres van had, heb ik de brief bewaard. Totdat ik hoorde dat mijn jongste dochter weer contact had met haar moeder en dat mijn zoon daar woonde.
Heb haar gevraagd of zij het erg zou vinden om mijn brief aan mijn zoon te overhandigen. Dat wilde ze wel.
Mijn zoon wist het en wilde er in eerste instantie niets van weten. Maar draaide bij en heeft aan zijn zusje gevraagd om de brief in bewaring te nemen totdat hij eraan toe is om deze te lezen.
Dit gaf mij een goed gevoel, daar hij hem niet heeft verscheurd.
Ik hoop dat eens de dag zal komen en hij om de brief zal vragen en hem leest, zodat hij leest dat zijn vader trots op hem is als persoon.
Jimmy, gefeliciteerd met je verjaardag.
Liefs, Pappa
